[SF BTS] Ownership : NamJin

ข้อมูลเบื้องต้น

10.32  pm

“จะทำอะไรก็รีบทำนะเพื่อนรัก” พูดจบ คนที่ถูกเรียกว่าเพื่อนรักก็หันไปมองต้นเสียงด้วยสีหน้ามึนงง

ให้กูทำอะไรวะ....

แต่เขาก็ได้แค่คิดแหละเพราะถึงถามกลับไปคนหน้าเหมือนม้าก็คงจะไม่ตอบ นั่นไง จริงๆด้วย...

“ยิ้มเหี้ยอะไรหนักหนา ยิ้มจนฟันมึงจะขูดพื้นหินอ่อนราคาแพงของกูอยู่ละ” นัมจุนมองโฮซอกที่กำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นหินอ่อนอย่าง....หงุดหงิดจากที่ตอนแรกเขากำลังสงสัยกับคำพูดเพื่อนเขา ทำไมต้องหงุดหงิดน่ะหรอ ข้อหนึ่งคือเพื่อนหน้าม้าของเขาเอาแต่ยิ้มไม่ยอมตอบ และข้อสองคือเพื่อนหน้าม้าคนนี้และเด็กเกรียนอีกสามคนกำลังจำลองสนาม(เกม)แข่งรถขนาดย่อมไว้ในห้องนั่งเล่นของเขาซึ่งปกติไอ้เกมพวกนี้น่ะ

มันเป็นของเขาคนเดียวต่างหาก !

“พวกมึงนี่ก็นะได้ทีเอาใหญ่ เอากลับไปเล่นโซลเลยไหมล่ะ”

“ได้หรอครับฮยอง !” คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มละสายตาจากเกมและเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“โหเหี้ยยย จีมินมึงแม่งงง กูกำลังจะโชว์ท่าดริฟใหม่เลย มึงอ่า” เด็กดำกระแทกกระจอยลงพื้น(หินอ่อน)จนคนหน้าม้าต้องรีบเข้าไปปลอบทั้งเด็กดำและพื้น(หินอ่อน)ของเพื่อนตัวเอง อาศัยบ้านเขาแล้วยังมาทำพื้นบ้านเขาพังมีหวังโดนไล่ออกไปนอนข้างถนนคุยกับขี้ฝุ่นแถวนั้นแน่ๆ

“ถ้าจีมินอยากเล่น ไว้วันหลังไปเล่นที่บ้านผมก็ได้ครับบ้านที่ปูซานน่ะไม่ต้องกลับไปไกลถึงโซล” แต่ไม่ใช่เกมแข่งรถนะครับน่าจะเป็นผีผ้าห่มมากกว่า ประโยคหลังจองกุกเอ่ยขึ้นในใจเพราะรู้ว่าถ้าพูดออกไปมีหวังคนตัวเล็กไม่ยอมไปบ้านเขาแน่

“จริงๆหรอจองกุก ไปวันไหนดีล่ะ”

“พรุ่งนี้เลยดีไหม ไหนๆตอนนี้เราก็อยู่ปูซานกันแล้วผมจะได้ไปหาแม่ด้วย” จองกุกยิ้มกรุ่มกริ่ม แหงล่ะคนตัวเล็กกำลังติดกับเขานี่นา

“แน่ใจนะว่าตั้งแต่มาปูซานนายยังไม่ได้ไปหาแม่” โฮซอกหรี่ตามองเพื่อนรุ่นน้องอย่างจับผิด

“อ..อะไรกันฮยอง ตั้งแต่มาปูซานผมก็อยู่แต่ที่บ้านนัมจุนฮยองกับฮยองแล้วก็แทฮยองไงเมื่อวานเรายังไล่จับปูลมกันอยู่เลย เนอะนัมจุนฮยอง” จองกุกขยิบตาให้คนตัวสูงที่ยืนหน้าบูดอยู่เป็นนัย

แต่เหมือนคนตัวสูงจะไม่เข้าใจ

“จับปูลมอะไรมึง กูเพิ่งกลับมาจากไซต์งานเมื่อกี้ โคตรเหนื่อย กลับมาก็เจอเด็กนรกสามตัวบวกม้าอีกหนึ่งตัวกำลังใช้ห้องนั่งเล่นกูอย่างกับเป็นห้องตัวเองอยู่เนี่ย”

“น่านัมจุนมึงก็ เจ้าพวกนี้เพิ่งปิดเทอมปล่อยๆพวกมันไปเหอะ” โฮซอกยิ้มแห้งๆ

ใช่ ที่นี่บ้านนัมจุน

ใช่ นัมจุนเพิ่งกลับมาบ้าน

ทำไงได้ก็เขาบอกนัมจุนไว้ก่อนหน้าเป็นเดือนๆแล้วว่าถ้าเด็กพวกนี้ปิดเทอมเมื่อไรจะมาใช้บ้านนัมจุนพักผ่อนที่นี่เพราะว่าบ้านจีมินกับจองกุกก็อยู่ที่นี่จะได้สะดวกหน่อย

“แต่กูทำงานทั้งอาทิตย์เพิ่งได้กลับบ้านนะเว้ย” นัมจุนบ่นอุบอิบ

“ทำงานที่โซลดีๆไม่ชอบย้ายมาอยู่นี่เองก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ สู้ๆนะคะที่รัก”

“ที่รัก พ่อมขนลุก” นัมจุนยกแขนขึ้นพลางชี้ให้เพื่อนรักดูว่าขนเขาลุกจริงๆ

“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ฮยองบอกว่าเพิ่งกลับบ้าน แสดงว่านายโกหกฉันใช่ไหม..กุ๊กกี้”

“เออ มันหลอกแดกมึงอ่ะจีมิน อีหมูไร้มันสมอง” เด็กดำเอ่ยเรียบๆ

“แทฮยองพูดงี้ได้ไงจองกุกจะกินเราได้ไงจองกุกก็คนเราก็คนนะ แทฮยองนั่นแหละที่ไร้สมอง”

“ -____- “

“ยอมรับแล้วใช่ไหมแทฮยอง” เด็กดำไม่ตอบและหันไปคุยกับจองกุกแทน คุยกับจองกุกน่าจะคุยง่ายกว่าเยอะ

“มึงก็เหมือนกันจองกุก เห็นยุนกิฮยองไม่มาด้วยก็จ้องจะแดกหมูเขาออกหน้าออกตาเลยนะ”

“ใครดีใครได้โว้ย” จองกุกตอบ

“เหวย ต่อหน้าเขาปากดีให้ได้แบบนี้นะ กูจะรอฟัง”

“เหนื่อยก็ไปนอนสินัมจุน” โฮซอกพูดแทรกพลางยิ้มแบบที่นัมจุนบอกให้ระวังฟันไปขูดพื้นนั่นแหละ

“เออ เล่นเสร็จก็เก็บให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”

....แกร๊ก…..

ร่างสูงเปิดปะตูออกแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองเพื่อจัดการกับชุดที่ชุ่มเหงื่อมาทั้งวันไหนจะในกระเป๋านั่นอีกทำไงได้ที่ไซต์งานไม่มีเครื่องซักผ้าแล้วเรื่องอะไรเขาจะซักมือล่ะแค่หมกๆรวมกันค่อยเอามาซักเครื่องซักผ้าที่บ้านทีหลังก็ได้

“อื้อ...”  เสียงหนึ่งดังขึ้นห่างจากตัวเขาไปเพียงไม่กี่เมตร

ไม่นะ เหนื่อยมาทั้งอาทิตย์ยังจะให้เขามาเจอผีอีกหรอเนี่ย พระเจ้าไม่สงสารเขาบ้างหรือไง !!

“อื้อ หนาว....”  ขุ่นพระ ผีหนาวกูจะทำยังไงดีเนี่ย

ใจหนึ่งนัมจุนก็กลัวแต่อีกใจก็แปลกใจจึงรวบรวมความกล้าหันไปมองทางต้นเสียงซึ่งเขาคิดว่าต้องมาจากทางเตียงเขานี่แหละ

น่านนนนนนน !!

จริงๆด้วย ภาพหลอนแน่ๆ ไม่ใช่ผีธรรมดาด้วยนะผีแฟนเก่าด้วยน่ากลัวคูณสอง

“อย่าหลอกอย่าหลอนกูเลย ฮืออออ”

“…..”

“…..” 

"......"

"......" เดี๋ยวก่อนนะ ซอกจินยังไม่ตายสักหน่อยถามเพื่อนหน้าม้าครั้งล่าสุดมันบอกว่าซอกจินสบายดีแต่ช่วงนี้ขี้หงุดหงิดเพราะน้ำหนักขึ้นมาสามกิโล

งั้นที่อยู่บนเตียงเขาตอนนี้ก็ของจริงน่ะสิ ซอกจินตัวเป็นๆ !

ร่างสูงเพ่งคนตัวเล็กกว่าที่กำลังแสดงตัวเป็นเจ้าของเตียงเขา

“อื้อ...” คนตัวเล็กยังคงครางเป็นระยะๆ

“อ้อ เมื่อกี้บอกว่าหนาวนี่เนอะ” เขามองคนตัวเล็กพลางขยับผ้าห่มขึ้นคลุมอีกคนอย่างเบามือเพราะกลัวว่าหากคนตัวเล็กตื่นจะต้องโวยวายแน่ถ้าเห็นเขา ที่โฮซอกไม่ยอมตอบเขาแล้วเอาแต่ยิ้มคงเป็นเพราะเรื่องนี้แน่ๆ

รู้ใจกูจังครับเพื่อน

ครึ่งปีแล้วที่เขาไม่เจอซอกจิน ได้แต่ให้โฮซอกอัพเดตข้อมูลให้รู้เป็นระยะๆ

ครึ่งปีแล้วที่เขาย้ายมาอยู่ปูซาน ก็แหงล่ะขืนเจอหน้ากันมีหวังซอกจินได้ย้ายออกจากโซลไปอยู่ที่อื่นแน่และเขานี่แหละที่จะหาซอกจินไม่เจออีกทั้งชีวิต ดังนั้นเขาจึงย้ายออกมาเองน่าจะดีที่สุด

แต่ไหนๆเพื่อนเขาก็ปูทางมาขนาดนี้งั้นเขาขอใช้โอกาสนี้ให้คุ้มค่าหน่อยละกัน !

ร่างสูงเขยิบเข้าไปให้ใกล้คนตัวเล็กมากขึ้น พวงแก้มแบบนั้น เรียวปากบางนั่น ไหนจะผิวน้ำนมนั่นอีก

องค์ประกอบสุดลงตัวที่เขา ‘เคย’ เป็นเจ้าของเพียงแต่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้วก็เท่านั้น...

แต่โอกาสแบบนี้ไม่ค่อยมีมาบ่อยๆซะด้วยสิขอใช้สิทธิ์ที่ ‘เคย’ เป็นเจ้าของมาใช้สักนิดคงไม่เป็นไรมั้ง

คนตัวสูงยกยิ้มมุมปากอย่างผู้มีชัยก่อนที่เขาจากโน้มตัวลงไปแล้วก็...

นั่นแหละ...

J

ค้างไหม เราก็ค้างนะแต่อยากให้คนอ่านไปจินตนาการต่อเองมากกว่า

ชิปคู่นี้บวกกับหาอ่านค่อนข้างยาก

อีกอย่างพอดีช่วงนี้ว่างด้วยแหละ (ไม่ว่างหรอกล้อเล่น) 

เรื่องแรกอ่ะต้องเขียนยังไงอ่ะ คุยไม่เก่งอ่ะ จะมีคนมาอ่านป่ะเหอะ 55555 

ไปล้าาา

สุขสันต์วันปีใหม่นะคะทุกคน :)